စာေရးခ်င္တယ္

အရင္တုုန္းက လက္ေဆာ့မိတဲ့ ဘေလာ့ေလးေတြ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ပ်က္သြားတဲ့ ေနာက္ စာေရးတဲ့ ဘက္ ေျခဦးမလွည့္မိတာ ၾကာျပီ ။ တခါတေလ ေျပာခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြ ေပၚလာရင္ေတာ့ စာေလးေရးျပီး မွတ္ထားမိခ်င္တယ္ ။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ရွိတာေပါ့ ။ အနည္းဆံုုးကိုုယ့္ဘာသာ ကိုုယ္ ျပန္စကားေျပာေနသလိုု မ်ိဳးေလးေရးခ်င္မိတယ္ ။ ပရိတ္သတ္ေတြ ဘာေတြနဲ႕ေတာ့ နာမည္တခုုရေလာက္ေအာင္ေရးတဲ့ အဆင့္ ကိုုယ့္မွာ မရွိပါဘူး ။ စာလံုုးေပါင္းသတ္ပံုုေတာ့ မွန္ေအာင္ေရးဘိုု႕ ဆံုုးျဖတ္ထားမိတယ္ ။ နို႕မိုု႕ ကိုုယ့္သာသာကိုုယ္ ျပန္အထင္ေသးမိမွာ ေလ :P ။ စာေရးေနတဲ့ နိုုင္ငံေက်ာ္တခိ်ဳ႕ေတာင္မွ အသံထြက္ အတိုုင္းေရးေနတာေတြ ေတြ႕ရေတာ့ စိတ္ပ်က္မိတယ္ ။

ေန႕စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတာေလးေတြက ဝတၱဳေတြထက္ စိတ္ဝင္စားဘိုု႕ပိုုေကာင္းေပမယ့္ ေရးခ်လိုုက္ဘိုု႕က်ေတာ့ မေကာင္းဘူးေလ ။ လူတေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းကိုု ေရးခ်ရတဲ့ အလုုပ္က တာဝန္ၾကီးတယ္ ။ ကိုုယ့္ရဲ႕ အျမင္က သမာသမတ္က်ဘိုု႕႔ ဆိုုတာကလဲ လြယ္မေယာင္နဲ႕ ခက္တဲ့ အရာမ်ိဳးကိုုး ။ သူ႕ဘက္က ၾကည့္ေတာ့ လက္ဖဝါး ကိုုယ့္ဘက္က ၾကည့္ေတာ့ လက္ဖမိုုး ဆိုုတာ မ်ိဳးေတြ ရွိတတ္တယ္ ။ ျပီးေတာ့လည္း အသက္အရြယ္ အခ်ိန္အခါ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျပာင္းအလဲေတြက အေတြးအျမင္ေတြ ကိုု ေျပာင္းလဲနိုုင္ဘိုု႕ အတြက္ အဓိက အားေကာင္းတဲ့ ေမာင္းတံၾကီးေတြပဲ ။

မ်က္စိနဲ႕ တပ္အပ္ ျမင္ခဲ့တာေတြေတာင္မွားနိုုင္ေသးတယ္လိုု႕ ကိုုယ့္ဘာသာ သိတဲ့ေနာက္ သိသမ်ွကိုု ခ်ေရးဘိုု႔ဝန္ေလးလာတတ္ျပီ ။ အရင္ကေရးခဲ့သလားဆိုုေတာ့လဲ မေရးခဲ့ပါဘူး ။ သာမာန္ကာလ်ွံကာ ေကာ္မန္႕ေလာက္ ဘာေလာက္ပဲ ေရးခဲ့ဘူးတယ္ ။ လူေတြ အေၾကာင္းမပါပဲနဲ႕ ေရးထားတဲ့ အေတြးအေခၚပိုုင္းဆိုုင္ရာေလးေတြေရးရင္ေတာ့ အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္မွရမယ္ ။ လူတေယာက္ရဲ႕ စာထဲမွာ အဲဒီလူရဲ႕ ရုုပ္ပံုု၊ သြင္ျပင္ မပါပဲနဲ႕ သူရဲ႕ ကေလာင္ဖ်ားမွာတင္ သူ႕ဘဝ ေလးပံုုတပံုုေလာက္ သိနိုုင္တယ္ေလ။


အဲဒီေတာ့ အဆိပ္အေတာက္လဲ မပါေအာင္ ၊ခံစားခ်က္ေလးလဲ ေျပေလ်ာ့ေအာင္၊ ၾကြားရာလဲ မေရာက္ေအာင္ ဘယ္သူကိုုမွ ထိခိုုက္ နစ္နာ မွဳလဲ မရွိေအာင္၊ စိတၱဇလည္း မပါေအာင္ ပဲ ေရးခ်င္တယ္ ။ လူဆိုုတာ စိတၱဇနဲ႕ မကင္းတဲ့ သတၱဝါပဲေလ ။ ဖတ္တဲ့သူေတြ ဗဟုုသုုတရေအာင္ သုုတရသ ပါေအာင္ေရးနိုုင္တဲ့ စာေရးသူပုုဂၢိဳလ္မ်ားကိုုေတာ့ ေလးစားမိတယ္ ။


ဒီပုုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ စာေတြ ၾကိဳက္ရင္ အႏွီပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အင္စပိုုက္ေရးရွင္း လႊမ္းမိုုးမွဳ အေငြ႕ အသက္ေလးေတြ ေတာ့ ကိုုယ္ေရးတဲ့စာေတြထဲ ပါလာမွာပဲ ။ ဘယ္သူ႕ကိုု ေလးစားမိလဲ ဆိုုတာေတာ့ စာေတြ ေရးတာ မ်ားလာမွ ကိုုယ့္ဘာသာကိုုယ္ ရွာေဖြၾကည့္ေတာ့မယ္ ။


ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အဆင့္ေလာက္ပဲ ေရးတတ္တဲ့ ကိုုယ္ကေတာ့ ေလးေနရင္ေတာင္ ျပန္ျဖဳတ္ခ် မိမွာပဲ ။ စာတပုုဒ္ေရးရင္ ကိုုယ္ အတပ္မက္ဆံုုးအရာက ေရးသူရဲ႕ ရိုုးသားမွဳပဲ ။ " ရိုုးသား" တယ္ ဆုုိတဲ့ စကားလံုုးထဲမွာ "ရိုုး" ဆိုုတဲ့ စာလံုုးက လည္မလိုုနဲ႕ ရွဳပ္တဲ့ စကားလံုုးပဲ ။ ရိုုးသားတယ္ ဆိုုတဲ့ စကားကိုု ခေရဇီ ျဖစ္လိုုက္တာနဲ႕ မရိုုးေတာ့တာ ။သူက ပေရာ္ဘလန္ ။ သူ႕ကိုု အလြဲသံုုးစားလုုပ္ေနသူေတြ တပံုုၾကီး အမ်ားၾကီး ။ အမွန္ေျပာရရင္ ကိုုယ္ ဒါေတြ အတြက္ sick ဖ်ားေနတာ ၾကာျပီ ။ လံုုးဝ မရိုုးတဲ့ ရိုုးသားမွဳ ။ လံုုးဝ မရိုုးသားတဲ့ ရိုုးသားမွဳ ။ ျပီးေတာ့ လံုုးဝ ရိုုးမသြားတဲ့ ရိုုးသားမွဳေတြ ပါတဲ့ စာေတြဟာ ကုုိယ့္လိုု လူေတြ အတြက္ အာဟာရေတြပဲ ။ ဆီဦးေထာပတ္ေတြ မဖတ္ခ်င္ပါဘူး ။


ဒီလိုုေပါ့ေလ....




စာေလးေတြ ေရးခ်င္တယ္... စာေလးေတြ ေရးဦးမယ္.... စာမဖတ္ပဲနဲ႕ စိတ္ကိုု ဖတ္ျပီးလဲ ေရးမယ္.... စိတ္ကိုု ေမ့ထားျပီး စာေတြ ဖတ္ျပီးလဲေရးမယ္.... တႏွစ္ေလာက္မွ တပုုဒ္ပဲျဖစ္ျဖစ္.... ဘသူမွ မၾကိဳက္ရင္ေနပါေစ .. ကိုုယ္မလိုုအပ္ပါဘူး... ကိုုယ္လိုုအပ္တာ ကိုုယ့္ဘာသာကိုုယ္ပါပဲ... ။ ကိုုယ့္ အာဟာရအတြက္ ေရးလိုုက္ပါဦးမယ္ ေနာ္။






ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ




မွ

ေရးသူ